Μοιράσου τοFacebookTwitterΤο TkdMag.gr σας εύχεται καλή χρονιά με υγεία. Ευχόμαστε επιτέλους να επιστρέψουμε γρήγορα πίσω στις ζωές μας και στην καθημερινότητά μας. Μέσα στους αγώνες, τις προπονήσεις, τους συλλόγους μας. Να θυμηθούμε τον αθλητισμό και ό,τι μας προσφέρει. Γράφει ο Νίκος Σπυρόπουλος Μετράμε ήδη λίγες ημέρες στο 2021. Αυτές οι πρώτες ημέρες κάθε άλλο παρά αισιόδοξες είναι. Τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τα όσα συνέβησαν στο αμερικανικό Καπιτώλιο με το πραξικοπηματικό “ντου” των ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων που έχουν σαν θεό τους τον Ντόναλντ Τραμπ δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Αντιθέτως, μας χτύπησαν δυνατά το καμπανάκι της ετοιμότητας και της επαγρύπνησης. Τα χειρότερα ίσως να έρχονται. Το 2020 ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά. Απ’ όλες τις απόψεις. Η πανδημία του κορονοϊού ήταν και είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Μια συνθήκη που κανείς δεν υπολόγιζε ότι θα έρθει ποτέ. Ζούμε ιστορικές στιγμές, ακόμη και εάν αυτές θυμίζουν περισσότερο ένα δυστοπικό αύριο απ’ ένα δύσκολο χθες. Και ακόμα δεν έχουμε απαλλαγεί. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Σε ολόκληρο τον πλανήτη μετρούν νεκρούς καθημερινά και εκατοντάδες χιλιάδες νέα κρούσματα. Τα εμβόλια είναι η πηγή αισιοδοξίας που περιμέναμε αλλά όπως θα έχετε διαβάσει ήδη, όλα καθυστερούν. Η ζήτηση είναι τεράστια και η παραγωγή μικρότερη των προσδοκιών που είχαν δημιουργήσει κυβερνώντες και φαρμακευτικές. Η Ελλάδα μετρά χιλιάδες νεκρούς ήδη. Το τρίτο κύμα βρίσκεται προ των πυλών με τους ειδικούς να λένε ότι θα είναι σφοδρότερο από το δεύτερο. Τί άλλο πια να περιμένουμε; Κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς είναι οι προπονήσεις στους συλλόγους μας. Να αθλείσαι παρέα με τον συναθλητή σου. Να αγκαλιάζεστε και να γελάτε μετά το τέλος της κάθε προπόνησης. Κάτι που κάποτε ήταν η καθημερινότητά πολλών τείνει να γίνει μια μακρινή ανάμνηση, καλά κρυμμένη πίσω από τη μάσκα που πρέπει να φοράμε. Και ας δεχτούμε ότι οι ενήλικες κάπως τα καταφέρνουν. Τα μικρά παιδιά πόσο ακόμα να αντέξουν; Τα διαδικτυακά μαθήματα ήταν μια μικρή χαρά. Αλλά πόσες αντοχές να έχει ένα παιδί όταν πρέπει να περάσει δέκα και πλέον ώρες μπροστά από μια οθόνη; Τί να πρωτοκάνει; Τί να πρωτοπαρακολουθήσει; Τα μαθήματα του σχολείου ή του φροντιστηρίου ελληνικών και ξένων γλωσσών; Τα μαθήματα ταεκβοντό μέσω ίντερνετ; Τα μάτια τους δακρύζουν. Το μυαλό τους κουράζεται. Αφαιρείται. Θέλουν αλλά πώς να τα καταφέρουν; Είναι ζωή αυτή; Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός δεν έχει σταματήσει να μετρά πληγές. Το ξέρετε αυτό καλύτερα από μένα. Τα χτυπήματα είναι απανωτά. Από οικονομικής μέχρι κοινωνικής και ψυχολογικής άποψης. Κάτι μου λέει ότι τελικά αντί για ευχές, σας μαύρισα τις ψυχές. Ας κρατήσουμε το χαμόγελό μας και ας ελπίσουμε ότι αφενός η Πολιτεία θα σταθεί στο ύψος της στηρίζοντας τον αθλητισμό και αφετέρου η πανδημία να γίνει μάθημα σε όλους μας για ένα καλύτερο αύριο. Ακολουθήστε μας #tkdmag facebook twitter instagram YouTube Μοιράσου τοFacebookTwitter
