Ο «χάλκινος» στο ETU Open European Master Championships Γιώργος Ανδριανός μιλά στο TkdMag.gr: «Νιώθω όμορφα με αυτό που έκανα, θα το ξανακάνω»

Ο «χάλκινος» στο ETU Open European Master Championships Γιώργος Ανδριανός μίλησε στο TkdMag.gr για την εμπειρία του και τα συναισθήματά του. Ο προπονητής του Α.Σ Ανδρεία ανέβηκε στο τρίτο σκαλί στην κατηγορία των 80 κιλών και δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του. Μάλιστα, δήλωσε πως είναι αποφασισμένος να το ξανακάνει.

Συνέντευξη στον Νίκο Σπυρόπουλο

Καταρχάς, συγχαρητήρια Γιώργο για το χάλκινο μετάλλιο και γενικά για την προσπάθεια και φυσικά το θάρρος που μάζεψες για να κατέβεις έπειτα από τόσο χρόνια σε αγώνες. Πώς σου φάνηκε που ξαναμπήκες τατάμι;

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την άμεση ανταπόκριση, να ενημερωθείτε και να ενημερώσετε για αυτό το προσωπικό γεγονός. Πραγματικά μετά από χρόνια και προερχόμενος από ένα διαφορετικό σύστημα σκοραρισμάτος κατάφερα να αγωνιστώ με μοναδικό συναίσθημα, την μεγάλη ανάγκη να πατήσω πάλι στο τερέν, να νιώσω πάλι όλα αυτά που διδάσκω και απαιτώ από τους μαθητές μου.

Ήταν πραγματικά όμορφα και θα το ξανακάνω.

Νιώθεις καλά με την προσπάθειά σου στον αγώνα; Σκέφτεσαι ας πούμε ότι θα μπορούσες να τα πας καλύτερα;

Νιώθω όμορφα με αυτό που έκανα, γεμάτος από συναισθήματα όχι πρωτόγνωρα για μένα, αλλά συναισθήματα που είχα αποθηκεύσει και ένιωσα την ανάγκη να ξανά συστηθώ μαζί τους. Πάντα σκέφτομαι το καλύτερο και πιστεύω πως ναι αν είχα μεγαλύτερο χρόνο προετοιμασίας και όχι τον επιβαρυμένο ρόλο του δασκάλου, διότι βρισκόμαστε σε αγωνιστική περίοδο, θα τα είχα πάει καλύτερα.

Διάβασα ότι έπαιξε με ρήξη μηνίσκου. Αληθεύει;

Αλήθεια είναι μιας και η μαγνητική έδειξε πριν ένα χρόνο ρήξη μηνίσκου 3ου βαθμού. Ο γιατρός μου ήταν κατηγορηματικός. Καμία επίπονη διαδικασία για το γόνατο μου. Η επιθυμία μου ερχόταν σε ρήξη με την πραγματικότητα.

Πάλεψες για να ανταπεξέλθεις;

Πάλεψα με τα όπλα που είχα και με γνώμονα να μην κάνω κάτι που θα έβαζε την υγεία μου σε κίνδυνο και το μέλλον μου ως προπονητής.

Σου είχε λείψει να αγωνίζεσαι;

Ναι μου λείπουν οι αγώνες, παλεύει μέσα μου ο αθλητής με τον δάσκαλο. Όμως έχω ταχθεί με υπευθυνότητα στο ρόλο του δασκάλου και όταν επιτρέπουν οι υποχρεώσεις θα αγωνίζομαι.

Είχες καθόλου άγχος;

Άγχος δεν είχα όχι. Η εμπειρία βλέπεις το νικά. Ανυπομονησία είχα να παίξω.

Όταν ανέβηκες στο βάθρο πώς ένιωσες;

Το συναίσθημα να είσαι επάνω στο βάθρο με την γαλανόλευκη δεν περιγράφεται. Είναι μοναδικό είναι σπουδαίο, κάτι που το παίρνεις για πάντα μαζί σου και οι φωτογραφίες γίνονται κληρονομιά.

Από πλευράς σκέψης, υλοποίησης και οργάνωσης των αγώνων της ETU, πώς θα τους χαρακτήριζες; Ήταν μια καλή κίνηση;

Είπα από την πρώτη στιγμή συγχαρητήρια στην ETU για την κίνηση αυτή. Μας έδωσε μεγάλη χαρά και μεγάλο βήμα να νιώσουμε πάλι όλα αυτά που περιέγραψα προηγούμενα. Το President Cup στην Αθήνα, το European open masters στο Λουξεμβούργο, το Κύπελλο της ΕΛΟΤ ήταν από τις πιο οργανωμένες διοργανώσεις που έχω πάει. Και το λέω με εμπειρία διότι συμμετέχει ο Σύλλογος μας (ΑΣ Ανδρεία) σχεδόν παντού. Ο πήχης έχει ανέβει ψηλά από θέματα οργανωτικά.

Θα συμβούλευες ή θα πρότεινες και σε άλλους προπονητές να «κατέβουν»;

Ναι το έχω πει παντού. Απλά έχω τονίσει ότι θέλει φουλ προετοιμασία. Δεν είναι εύκολο. Τα μηνύματα είναι πολλά. Θα έρθουν ακόμα πιο κοντά με τους μαθητές τους, με τους γονείς γενικά θα βγουν πολλαπλά κερδισμένοι. Μα πάνω απ’ όλα θα νιώσουν όμορφα.

Αν γίνει στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο θα παίξεις;

Φυσικά και θα έπαιζα μέσα στην χώρα μου. Δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Αρκεί να μπορώ να το κάνω σωστά.

Θα ήθελες να ευχαριστήσεις κάποιον ή κάποιους; Αφιερώνεις κάπου το μετάλλιο;

Πρώτα θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που με στήριξε από την πρώτη στιγμή στην απόφαση αυτή. Που δεν σκέφτηκαν ποτέ το αν θα χάσω και τι θα πει ο κόσμος και οι μαθητές μου. Έβλεπαν μόνο το πάθος και την επιθυμία μου. Τους μαθητές μου που με βοήθησαν στην προετοιμασία μου.

Το Νίκο Κακαρέλη και τη Ζωή Κακαρέλη για το άψογο κοουτσαρισμα και τη στήριξη που μου παρείχαν κατά την διάρκεια των αγώνων. Τους ευχαριστώ θερμά. Το μετάλλιο θα ήθελα να το αφιερώσω στην μητέρα μου και τον πατέρα μου ως ένδειξη ευγνωμοσύνης γιατί σε αυτούς χρωστάω αυτό που είμαι και τέλος στην αδερφή μου διότι είμαστε λίγο μακριά, αυτή στην Ρόδο και εγώ στην Πάτρα.