Η «ασημένια» Ζωή Κακαρέλη του European Master Championships μιλά στο TkdMag.gr: «Μεγάλο μετάλλιο, ένιωσα συγκίνηση - Θα κατέβω ξανά»

Η «ασημένια» πρωταθλήτρια του Open European Master Championships 2017, Ζωή Κακαρέλη μιλά στο TkdMag.gr για την τεράστια επιτυχία της, τα συναισθήματα που ένιωσε ανεβαίνοντας στο βάθρο, πώς ήταν να «κοουτσάρει» ξανά τον αδερφό της και προπονητή, Νίκο Κακαρέλη αλλά και την επιθυμία της να κατέβει ξανά σε παρόμοια διοργάνωση.

Συνέντευξη στο Νίκο Σπυρόπουλο

Η Ζωή Κακαρέλη, πρώην χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια στη Βαρκελώνη το 1996 και για πολλά χρόνια πανελληνιονίκης και μέλος της εθνικής ομάδας πλέον προσφέρει τις γνώσεις και τις εμπειρίες της στο νέο αίμα του ελληνικού ταεκβοντό ως προπονήτρια του Α.Σ Tae Kwon Do, Νέας Ιωνίας Αττικής. Η Ζωή μπήκε έπειτα από αρκετά χρόνια ξανά στο τατάμι ως αθλήτρια. Φόρεσε θώρακα, κάσκα, προστατευτικά και ρίχτηκε στη «μάχη» καταφέροντας να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των -57 κιλών (35 – 44 ετών) στην πρωτότυπη ευρωπαϊκή διοργάνωση της ETU, το Open European Master Championships 2017.

Συγχαρητήρια Ζωή για τη μεγάλη αυτή κατάκτηση. Για να κατέβεις μετά από τόσα χρόνια και πάλι σε αγώνες, προϋποθέτει σίγουρα θάρρος αλλά και λίγο… θράσος με την καλή έννοια. Για πες μου, πώς πήρες την απόφαση να κατέβεις στην ευρωπαϊκή αυτή διοργάνωση;

Σε ευχαριστώ πολύ. Κοίταξε, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω απομακρυνθεί από την προπόνηση. Κλωτσάω ακόμα, διαθέτω μια καλή φυσική κατάσταση. Είμαι ενεργή. Το λέγαμε να σου πω την αλήθεια πως καλό θα ήταν κάποια στιγμή να γίνει μια διοργάνωση για «βετεράνους». Όταν ανακοινώθηκε από την ETU το αποφασίσαμε εδώ όλοι μαζί. Με έπεισε να ξέρεις και ο πατέρας μου.

Πώς ένιωσες όταν μπήκες στο τατάμι;

Θέλει και θράσος και θάρρος για να πάρεις την απόφαση, όπως είπες. Ένιωσα τα πάντα. Θυμήθηκα όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωθα σαν αθλήτρια μπαίνοντας στον αγώνα. Αυτό το καρδιοχτύπι, αυτό το άγχος. Τα ένιωσα όλα από την αρχή. Τη συγκίνηση. Όλα. Είδα το παρελθόν μου μπροστά μου. Ήταν σαν να έγινα πάλι 17 χρονών.

Σου είχε λείψει;

Πάρα πολύ μου είχε λείψει. Και

Είπες πως είχες άγχος ε;

Ε ναι. Άγχος πάντα έχεις. Βασικά, ήταν για πρώτη φορά που αγωνιζόμουν με ηλεκτρονικό θώρακα και τους νέους κανονισμούς. Όλο ήταν κάτι καινούργιο για μένα ως αθλήτρια. Πλέον κατάλαβα πλήρως τους αθλητές και τις αθλήτριές μου. Μπήκα στο πετσί τους κυριολεκτικά και κατάλαβα τον πρωταθλητισμό σήμερα.

Όταν ανέβηκες στο βάθρο πώς ένιωσες;

Τρομερά. Συγκίνηση, χαρά. Ήταν μεγάλο.

Είχες καρέκλα τον αδερφό σου τον Νίκο και μετά κάθισες εσύ καρέκλα σε αυτόν. Για πες μου σε δυο λόγια πώς ήταν σαν εμπειρία;

Θυμήθηκα τα παλιά. Να σου πω πως είχα περισσότερο άγχος για το Νίκο παρά όταν αγωνιζόμουν εγώ. Από την αρχή με τον αδερφό μου πορευόμαστε παρέα. Από μικρά παιδιά. Παλέψαμε μαζί. Φτάσαμε εκεί που φτάσαμε με θυσίες και αγώνες. Ο ένας στήριζε τον άλλο και φυσικά τον στηρίζει τώρα και για πάντα. Ήταν πάντως τρομερό να κάθομαι πάλι καρέκλα για το Νίκο. Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Ο Νίκος είναι ένας μεγάλος αθλητής. Έχει φέρει πολλές διακρίσεις, έχει τρομερή κατάρτιση, ήταν και παραμένει αθλητικός. Συνεχίζω ακόμα και σήμερα να λέω πόσο μεγάλος αθλητής ήταν και βέβαια πλέον, πόσο μεγάλος προπονητής είναι.

Θεωρείς πως οι αγώνες αυτοί για βετεράνους αθλητές και προπονητές ήταν καλή κίνηση από την ETU;

Φανταστική κίνηση ήταν. Υπάρχουν πολλοί προπονητές που μένουν ενεργοί ακόμα και θέλουν να μπουν στο τατάμι ξανά. Υπάρχουν βετεράνοι αθλητές. Προπονούνται ακόμα και με αυτόν τον τρόπο τους δόθηκε η δυνατότητα να αγωνιστούν ξανά. Να κάνουν αυτό που αγαπούν.

Θες να ξαναγίνει;

Εννοείται. Και σου δηλώνω πως θα κατέβω σίγουρα και του χρόνου αν γίνει. Μάλιστα, θα δουλέψω και ακόμα πιο πολύ. Σκέψου ότι μπήκα στη διαδικασία να παίξω στην κατηγορία που αγωνιζόμουν ως αθλήτρια. Έκανα δίαιτα. Έχασα 5 κιλά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Ένιωσα την όλη διαδικασία αυτή των αγώνων ξανά από την αρχή. Είναι κάτι που θέλω να ζήσω πάλι.

Θα κατέβαινες και στην Ελλάδα αν γινόταν κάτι παρόμοιο;

Ναι αμέ. Γιατί όχι;

Σε ρωτάω γιατί εδώ στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι κάπως περίεργα σε αυτό. Υπάρχει ένας έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα σε προπονητές. Μπορεί να υπήρχαν έριδες ας πούμε για το χρώμα ενός μεταλλίου.

Κοίταξε. Δεν κατέβηκε κανένας από εμάς με τη λογική αυτή. Ξέρουμε οι ίδιοι τι είμαστε. Ξέρουν και οι υπόλοιποι τι είμαστε εμείς. Έχει γράψει ο καθένας την ιστορία του και δεν μπορεί αυτή να τη διαγράψει κανείς. Δεν μπορεί ας πούμε να πει κάποιος πως δεν ήμουν παγκόσμια πρωταθλήτρια ή πρωταθλήτρια στην Ελλάδα για χρόνια και βαλκανιονίκης. Δεν μας ένοιαζε και δεν μας νοιάζει καθόλου αυτό που λες. Δεν είχαμε και δεν έχουμε κανένα θέμα να μας δουν ούτε αθλητές, ούτε προπονητές να αγωνιζόμαστε πάλι. Στο Open European Master Championships 2017 μάλιστα, αθλητές, γονείς και άλλοι προπονητές μας χειροκρότησαν και μας έδωσαν συγχαρητήρια.

Πώς ήταν το κλίμα με τους άλλους δασκάλους εκεί;

Φανταστικό. Άλλωστε όλοι είμαστε για χρόνια φίλοι. Πήγαμε να κάνουμε το κέφι μας και να ζήσουμε στιγμές του παρελθόντος. Για μένα ήταν μια φανταστική εμπειρία.

Θα ήθελες να ευχαριστήσεις κάποιον ή κάποιους; Αφιερώνεις κάπου το μετάλλιο;

Ναι. Θα ήθελα να αφιερώσω το μετάλλιο στον μπαμπάκα μου. Με δική του λίγο πιο έντονη προσπάθεια και… πειθώ κατέβηκα στο πρωτάθλημα. Τον ευχαριστώ για όλα τα χρόνια που ήταν δάσκαλός μου. Μου έχει προσφέρει πάρα πολλά πράγματα. Ευχαριστώ επίσης και το αφιερώνω το μετάλλιο στον αδερφό μου τον Νίκο που μαζί πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Το αφιερώνω στους αθλητές του συλλόγου μου και τους γονείς τους που μου στάθηκαν και με χειροκρότησαν. Μου έδωσαν δύναμη. Ευχαριστώ και όλους όσοι μου έδειξαν την αγάπη τους στα social media. Ευχαριστώ επίσης και τους δυο πολύ καλούς μου φίλους, τον Γιώργο Ανδριανό και την Ανδριάνα Μπαζή.

Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση και εύχομαι πάντα επιτυχίες.

Εγώ ευχαριστώ Νίκο. Κάθε επιτυχία σε αυτό που κάνεις.